Portugal

Portugal heeft de afgelopen decennia een soort wijnrevolutie ondergaan. Hier zijn wijnbereidingstechnologieën, -stijlen en -houdingen drastisch bijgewerkt. Dit archetypische land uit de Oude Wereld is al lang beroemd om zijn versterkte wijnen (Port en Madeira) en de zure, lichte Vinho Verde. Maar in de afgelopen twee decennia heeft het veel aandacht gekregen.  Onder andere met zijn nieuwe golf van rijke, rijpe tafelwijnen, met vooral rode wijnen uit de Douro-vallei.

De jaarlijkse productie bedraagt ​​ongeveer 600 miljoen liter wijn (waarvan het ongeveer de helft exporteert). Het land heeft ongeveer 195.000 hectare wijngaard (480.000 acres).

Douro

Veel aandacht gaat natuurlijk uit naar de rivier de Douro in het noorden. De valleien en de bijbehorende port en de productie van nog steeds rode wijn daar.

Tussen de (bijna) kustplaats Porto en de hoofdstad Lissabon, 300 km (200 mijl) naar het zuiden, ligt de Beiras, verdeeld in de Beira Atlantico aan de kust en Beira Interior landinwaarts. Binnen dit grote gebied bevinden zich ook de DOC (Denominação de Origem Controlada) wijngebieden van de Dão en Bairrada.

Rond Lissabon zelf zijn er tal van wijngebieden, waaronder Lisboa, het naburige schiereiland Setúbal (voorheen Estremadura) en de Tejo verder naar het noordoosten en Alentejo in het oosten. De Algarve ligt in het uiterste zuiden van het land.

De eilanden

Misschien vanwege de ligging (meer dan 900 km ten zuidwesten van Lissabon en enkele honderden kilometers ten westen van de Marokkaanse kustplaats Essaouira), en misschien vanwege zijn eigenaardige versterkte wijnen, associeert men Madeira niet altijd onmiddellijk  met Portugal. Het  is echter officieel een “autonome regio” van Portugal.Net als de Azoren-archipel nog verder naar het westen in de Atlantische Oceaan,

Portugese druivensoorten

De vele wijnstokken van Portugal en hun talloze regionale synoniemen zijn de vloek van ampelografen. Velen zijn endemisch voor Portugal (bijv. Touriga Nacional).  Andere deelt men met buurland Spanje (bijv. Tinta Roriz/Tempranillo). In totaal worden ongeveer 250 variëteiten als inheems beschouwd.

De immer populaire “internationale variëteiten” (meestal van Franse oorsprong) zijn ook aangeplant, waarbij Syrah verreweg het populairst is. Belangrijk is dat het huidige succes van Portugese wijnen niet afhankelijk is van deze categorie alleen is.  Hierdoor kunnen wijnbouwers een zekere uniciteit in hun wijnen behouden.

Inderdaad, van de top tien druivensoorten die in het land (per gebied) zijn geplant, komt alleen Syrah voor als een soort indringer. De rest omvat Touriga Franca, Castelão, Touriga Nacional, Trincadeira en Baga, met Tinta Roriz de meest aangeplante rode druif.

Witte variëteiten in de top tien zijn gedekt door Fernao Pires, Siria (Roupeiro) en Arinto (Pederna) en de zuurrijke Loureiro moet nog doorbreken.

Portugese groeiomstandigheden

Het gematigde, overwegend maritieme klimaat van Portugal heeft wijnmakers veel te bieden. De portefeuille van terroirs van het land is niet zo breed als die van bijvoorbeeld Frankrijk of Italië, maar er is niettemin een aanzienlijke variatie tussen de bergen, rivierdalen, zandige kustvlaktes en kalksteenrijke kustheuvels.

De hoge regenval die vanuit de westelijke Atlantische Oceaan naar binnen waait, is een zegen voor diegenen die hoge opbrengsten van hun wijngaarden zoeken. Deze buien brengen echter een aanzienlijk verhoogd risico op schimmelproblemen met zich mee, behalve op de best geventileerde locaties.

Op voorwaarde dat het ziekterisico effectief kan worden beheerd, hebben producenten in kustgebieden zoals Lisboa (voorheen Estremadura) en het schiereiland Setubal weinig problemen met het genereren van vruchtbare opbrengsten. Kwaliteit kan in deze vruchtbare omgevingen alleen worden bereikt door de kwantiteit te beperke. Dit door zorgvuldig bladerdakbeheer en oordeelkundig groen oogsten.

Beschutte wijnstreken in het binnenland, zoals Transmontano en Douro, zijn doorgaans beter toegerust voor de productie van kwaliteitswijnen. Hun drogere klimaat en alluviale bodem belasten de wijnstokken, waardoor ze gedwongen werden diepe, sterke wortelstelsels te graven.